Laurus nobilis L., znany jako wawrzyn szlachetny, to roślina od wieków ceniona w kuchni, medycynie tradycyjnej oraz kosmetyce. Naturalnie występuje w rejonie Morza Śródziemnego, a jego liście i owoce są źródłem wielu związków bioaktywnych – przede wszystkim olejku eterycznego bogatego w 1,8-cyneol, linalol, sabinen, eugenol oraz inne terpenoidy. Właściwości biologiczne wawrzynu obejmują działanie: przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwzapalne, przeciwutleniające oraz neuroprotekcyjne. Wykazuje on także potencjał jako naturalny konserwant żywności oraz składnik kosmetyków. W kontekście współczesnych wyzwań zdrowotnych, takich jak choroby neurodegeneracyjne (np. choroba Alzheimera, Parkinsona), L. nobilis zyskuje szczególne znaczenie.

Zawarte w nim związki,  m.in. spirafolid, reynozyna i flawonoidy, wykazują zdolność do neutralizacji wolnych rodników, hamowania aktywności acetylocholinesterazy oraz regulacji szlaków zapalnych (NF-κB, Nrf2), co może wspierać funkcjonowanie układu nerwowego. W dobie rosnącego zainteresowania naturalnymi środkami leczniczymi wawrzyn szlachetny jawi się jako obiecujące źródło związków bioaktywnych o wielokierunkowym działaniu terapeutycznym. Niezbędne są jednak dalsze badania – w tym przedkliniczne i kliniczne – aby w pełni potwierdzić jego skuteczność i bezpieczeństwo w terapii.

Skład chemiczny L. nobilis różni się w zależności od części rośliny, miejsca jej pochodzenia, warunków klimatycznych, warunków wzrostu oraz zmienności genetycznej. Skład chemiczny liści, owoców, kwiatów i nasion L. nobilis wykazuje obecność: składników lotnych, seskwiterpenów, alkaloidów, minerałów, witamin, cukrów, kwasów organicznych, tokoferoli i szerokiej gamy polifenoli, w tym różnych flawonoidów, kwasów fenolowych, garbników i lignanów. Pod względem składu najlepiej zostały przebadane ekstrakty z liści wawrzynu szlachetnego.