Światowy Dzień Wiedzy o Chłoniakach obchodzony jest od 2004 roku z inicjatywy Lymphoma Coalition – międzynarodowej organizacji, zrzeszającej stowarzyszenia pacjentów z całego Świata.  Wydarzenie ma na celu upowszechnianie wiedzy o nowotworach układu limfatycznego, ich objawach, metodach diagnozy oraz leczenia. Taka wiedza zwiększa szanse na wczesne rozpoznanie choroby i rozpoczęcie odpowiedniej terapii.

Chłoniaki to nowotwory układu chłonnego (limfatycznego). Wywodzą się z nieprawidłowo zmienionych limfocytów (komórek układu odpornościowego). Nowotworowe limfocyty mogą być obecne we krwi oraz w szpiku kostnym, z których poprzez naczynia krwionośne mogą przedostać się do każdego miejsca w organizmie – żołądka, nosa, piersi, czy serca. Dlatego też nowotwór układu chłonnego trudno jest szybko i właściwie rozpoznać.
Istnieją:

• chłoniaki ziarnicze (chłoniak Hodgkina)
• chłoniaki nieziarnicze (ok. 80% przypadków).
• Do grupy chłoniaków zalicza się również przewlekłą białaczkę limfocytową.

Symptomy towarzyszące chłoniakom często przypominają objawy zwykłego przeziębienia i są lekceważone. Łatwo można je pomylić
z objawami innych chorób. Dlatego bardzo ważna jest obserwacja organizmu, szczególnie powiększonych węzłów chłonnych, które nie ulegają zmniejszeniu nawet po antybiotykoterapii czy leczeniu przeciwzapalnym. Chłoniak może zostać rozpoznany tylko przez lekarza specjalistę.

Do pełnej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego leczenia potrzebne jest:

• ustalenie dotychczasowego przebiegu choroby, czyli tzw. wywiad lekarski
• badanie palpacyjne (dotykowe), w którym lekarz ocenia wszystkie dostępne badaniu węzły chłonne, określa ich wielkość, spoistość, ruchomość oraz ustala, czy są bolesne
• badanie histopatologiczne (mikroskopowe) podejrzanego (powiększonego) węzła chłonnego pobranego chirurgicznie ─ to jedyny, oprócz
  badania immunofenotypowego z krwi obwodowej czy szpiku kostnego, wiarygodny sposób ustalenia rozpoznania i określenia typu chłoniaka.

Przed rozpoczęciem leczenia należy określić stopień zaawansowania klinicznego poprzez:

• pełne badania laboratoryjne krwi
• badania obrazowe klatki piersiowej, jamy brzusznej oraz innych lokalizacji
• badanie szpiku kostnego, które sprawdzi stopień jego zajęcia przez proces nowotworowy

Czy chłoniaka da się wyleczyć?

Postęp medycyny zapewnia wysoką skuteczność leczenia chłoniaków. Dotyczy to szczególnie choroby szybko i prawidłowo rozpoznanej oraz leczonej we wczesnych stadiach. Skuteczność leczenia zależy m.in. od rodzaju nowotworu, stopnia zaawansowania choroby, wieku pacjenta i jego wrażliwości na stosowane leki. Im później nastąpi diagnoza, tym trudniejsze jest leczenie. Leczenie osób chorych na chłoniaki powinno odbywać się wyłącznie w ośrodkach wyspecjalizowanych w leczeniu nowotworów układu chłonnego. Ze względu na dużą różnorodność chłoniaków istnieje wiele schematów ich leczenia. Przebieg leczenia i rokowanie zależą m.in. od rodzaju i stopnia zaawansowania choroby. Celem leczenia pacjentów z chłoniakami jest całkowite cofnięcie (całkowita remisja) choroby, wydłużenie czasu życia bez jej nawrotu oraz poprawa jakości życia. W leczeniu chłoniaków wykorzystuje się: radioterapię, chemioterapię, immunoterapię, zabiegi chirurgiczne, przeszczepy szpiku i terapie celowane.

Przyczyny powstawania chłoniaków nie zostały jeszcze odkryte, ale wytypowano już wiele czynników, które zwiększają ryzyko ich wystąpienia. Każdego roku w Polsce diagnozuje się kilka tysięcy przypadków chłoniaków. Chorują na nie osoby w różnym wieku. W przypadku chłoniaków ziarnicznych występują dwa szczyty zachorowań, przypadające na okres wczesnej dorosłości i wiek podeszły. Ryzyko zachorowania na chłoniaki nieziarnicze, wzrasta wraz z wiekiem i dotyczy najczęściej osób po 55. roku życia 1. (1. Według danych epidemiologicznych Krajowego Rejestru Nowotworów.)